Door Alexander van Netten
De Weg kwijt.
“Tut, tuut tuut”, zei de mevrouw. Ik had het spotje over dementerenden al vaker op de televisie gezien en herkende daardoor (in het voorbijrijden) dat de dame verward was en geen idee had waar of wie ze was. of naar toe wilde. Wel een winterjas maar daaronder een dunne pyjamabroek (gelukkig wel schoenen). Toch even twijfel, ik had een afspraak tenslotte. Ik zette desalniettemin de auto aan de kant en liep naar de vrouw toe.

“Tuut, Tuut”, was het enige wat ze uitbracht. Ik was niet de enige, ook twee dames hadden de vrouw gesignaleerd, ook zij hadden de auto aan de kant gezet om hulp te bieden. De dames begeleiden de oudere dame van de Koppeling in Hoogeveen naar de Westerkim, dat was het dichtste bij en zouden ze weten wat te doen. Ik vervolgde mijn weg met een goed gevoel en tegelijkertijd was ik blij dat in dit geval meerderen om de dame gaven.
Wat een verschrikkelijke ziekte waarbij je letterlijk en figuurlijk de weg kwijt raakt.