KOEKANGE – In de aanloop naar een gesprek met de fractievoorzitter van een Groningse partij, over communicatie (of zoals ik het zie: contact met de burger) zit ik zo eens te prakkezeren. Naast mijmeren is dat iets wat ik graag doe, noem het de gedachten eens laten gaan. Het is er ook weer voor; loom op mijn balkon zitten, de laptop op de plek waar hij hoort (de schoot) en een kopje koffie naast me.
Zo u weet (of niet, dan bij deze) heb ik voor de verkiezingen een lokale partij met raad en daad bijgestaan op mijn werkgebied communicatie. Machtig mooi werk en er was genoeg te doen. Daarnaast hou ik me actief, zichtbaar en onzichtbaar bezig met het redden van ons ziekenhuis. Ook dat is politiek, ook dat is communicatie. Vanuit Bethesda meer public relations of zelfs marketing; zij proberen u een sprookje voor te houden en hun manier van contact leggen is meer dwingende propaganda zonder dat er naar u (of mij) geluisterd wordt. Iets wat wel duidelijk werd toen de woordvoerder niet naar buiten kwam tijdens de lawaaidemonstratie. Ook niet op mijn vriendelijk verzoek en mijn toezegging haar te beschermen. Maar dat was niet mijn punt, ik prakkezeer nu de verkeerde kant op en dwaal af.
De demonstranten voelden zich niet gehoord, net zoals stemmers en niet stemmers zich niet gehoord voelen door politici: “Met verkiezingen beloof je van alles, ben je niet uit de media weg te slaan; en daarna? Dan horen we niets meer”. Ik citeer een Hoogevener die deze woorden uitsprak tegen een potentieel raadslid. Gelijk had hij. Facebook en kranten, radio en televisie, alles uit de kast om stemmers te trekken. Daarna? Stilte, oorverdovende stilte. Websites en facebookpagina’s (van vrijwel alle lokale partijen, enkele uitzonderingen daargelaten) met de bedankjes voor de stemmer in de bovenste vijf berichten. Daar hadden al lang standpunten moeten staan over het ziekenhuis, de ijsbaan, het zwembad of andere prangende belangrijke zaken, opinies, verslagen van vergaderingen of standpunten in de gemeenteraad. Maar nee: ‘Kiezers bedankt!’. Eigenlijk zouden er a.s. zaterdag (of willekeurig welke) weer kraampjes op de hoofdstraat moeten staan, met de door u gekozen raadsleden. Netjes in de jasjes; pennen weer op tafel en met leuke ludieke acties. Gewoon, omdat zij er voor u zijn en niet andersom.
Ik heb vrijdag een gesprek over dat soort zaken; hopelijk neemt die partij de achterban serieus en mag ik er werk van maken. Letterlijk én figuurlijk. Want ik heb een hekel aan stemmingmakerij want zonder enige opvolging? Zijn die verkiezingsleuzen en beloften holle frasen en zijn ze de woorden niet waard die ik er aan heb besteed.
Het is mooi weer; ik ga eens een gat in de wind fietsen – fijne dag allemaal
[smoothslider id=’1′]