ELIM – DeegrolPfff. Wat hebt de Baos en ikke weer van alles beleefd hé, de ofgeleupen dagen. En dat in oonze vekaansie. Eerst dat gedoe mit zien mobiele tillefoon, die kwiet was in Duutselaand. Daornao zaten wij oons thuus een paar dagen slim te vervelen. Mar toen … halverwege de weke …
‘Gaor ie dat écht doen doefie?’ schaterlachte de Baos toen a’k hum vertöl da’k uuteneudigd was bij ‘Met Koopman op Pad.’ Zien boek schudde mit hum mit, waordeur hij net Kabouter Plop leek, rondhuppelnd op zien kabouterdaans. ‘Wat heb ie die lui dan nou te vertellen. En wie zit daor op te wachten, dèenk ie!’ Grammietig keek ik hum an. Ik ware net nog in zo’n zunnig humeur, mar mit zien stikkelige opmarkings had hij die hiel snel de kop in weten te drukken.
‘Nou!!’ schetterde ik terogge. ‘Wacht ie mar ies of dan. Ik hebbe genogt te vertellen heur. Wat dèenk ie van mien neie boek. Of bi’j soms bange dat wij ’t te veule aover oe gaot hebben.’ Hij schrök zichtbaar van mien antwoord. Wreef zich ies aover zien ongescheuren baord, krabde hum ies achter zien linkeroor en keek mij recht in d’ogen. ’Dan lek ’t mij veur de haand liggend da’k mit oe mit gaore aj dat gesprek hebt.’Een paar dagen later was ’t zo wied. Umme half drei mus ik op Elim weden. Deurda’k best wel wat last van mien zemels har, drönk ik in ’t ure derveur d’iene nao d’aandere kop starke koffie. Daor zu’k vaste wat van kalmern …
‘Och doefie. Waor bi’j toch mit bezig’, zee de Baos toen hij mij mien veierde koppie in zag schinken. ‘Ik haope niet daj nou koffie mit cafeïne zit te drinken. Mij donkt: daor woj ja altied zo wild en onbesoesd van. Beetie dom van oe heur.’ Natuurlijk wus ik wel dat hij geliek had. Mar cafeïne koffie mak mij miestal ok wat lösser. En ik dachte bij mijzölf dat ‘t dan ok niet zo’n stief gesprek zul worden. Leek mij wel mooi toe. ‘t Hef wat dat angiet dezölfde warking op mij as een paar glassies wien …
Stipt umme half drei leupen wij de achtertuune in op ’t ofgespreuken adres. Ikke veurop en de Baos in gaanzepas achter mij an. ‘Viend jullie ’t goed dat hij derbij blef?’ vreug ik de mannen van de regie intied ik mit mien haand richting de Baos wees. ‘Hij is een beetie schieterig da’k lillijke dingen aover hum zeggen gaore. En ik hebbe de deegroller bij mij. Dus as e vervelend is, griep ik in heur!’ Mij donkt. Dat hadden ze nog nooit mitemaakt. Ze wussen dan ok niet hoe snel ze oons wat te drinken anbieden mussen. ‘Koffie?’ vreug heer Aalders.
‘Ja graag’, antwoordde ik. Waorop de Baos mij veur de zoveulste keer die dag schuddekoppend ankeek. Ik zag hum zowat dèenken. Wat dat mèense nou mankeert … die is dommiet net een ongecontroleerd projectiel veur de microfoon mit al die koffie achter de knopen. Koopman zette zien pette recht, gung’k tegenaover mij zitten en vuurde een pakket vraogen op mij of. Een mitrailleur was ter niks bij. Zunder teveule nao te dèenken gaf ik antwoord. Een beetie as een ongecontroleerd projectiel ja. Ik zagge de Baos vanuut mien ooghoeken al een beetie grinniken. Die zag ’t al veur hum dèenk. Dit wördde vast en zekers een gloepens biezunder filmpie. Mèensen, umme ’t kort te holden … want ik wille hiel graag onderduken … en wieder gaon mit mien boek. ’t Filmpie gung een paar dagen later online. En ik zal jullie vertellen. De Baos had geliek heur. Want wat zat ik der wild en onbesoesd bij. Um oons kapot te schamen. Dus, veur mij gien cafeïne koffie meer. Temiensten: niet nét veur een belangriek interview veur de tillevisie. Mar ik kan ’t niet beloven!
Door Yvonne Bijl – Hooijer