ZOMAAR ERGENS – Vandaag was een bijzondere dag: de kortste dag van het jaar. Een dag waarop de zon slechts zo’n 7,5 uur aan de hemel stond en haar stralen met schuchtere warmte over het landschap strooide. De winterzonnewende markeert dit magische moment, waar de aardas zich het verst weg van de zon heeft gekanteld, naar haar laagste punt. Stel je voor dat de aarde een levendig persoon is, zich voorover buigend om de verfrissende kou van de winter te voelen. Maar niet voor lang! Terwijl de aarde in haar baan voortbeweegt, begint ze zich langzaam op te richten, richting de zon, in een streven naar warmte en licht.
Terwijl de dagen beginnen te lengen, voelt de aarde de zonnestralen steeds langer op haar oppervlak rusten. Langzaam maar zeker, kronkelt de lente zijn weg in de wereld, en de lente-equinox brengt een perfecte balans, waar dag en nacht elkaar in gelijke mate ontmoeten. Onze reis gaat verder en de aarde draait onvermoeibaar voort, de zon hoog aan de hemel jagend, tot we de zomerzonnewende bereiken op 21 juni. Dit is de langste dag van het jaar, waar de zon haar hoogste punt bereikt en haar licht royaal verspreidt. De aarde geniet van deze lange, warme dagen, uitgestrekte schaduwen en zwoele avonden.
Maar de cyclus is niet voltooid zonder het pad opnieuw te betreden. Na deze glorieuze langste dag, begint de aarde langzaam weer weg te kantelen van de zon. De dagen worden weer korter, en de koele nachten lengen. Totdat we opnieuw de winterzonnewende bereiken, waar de aarde zichzelf weer omhelst met de geruststellende duisternis van de lange nacht. En zo, in een eeuwige dans, omcirkelen de aarde en de zon elkaar, met de wisseling van kortste en langste dagen als een prachtige symfonie van licht en schaduw.