Door: Simone Groenewegen
HOOGEVEEN – Vandaag was het dan zover: Drenthes Mooiste, de Erik Dekker classic. Dit zal mijn eerste echte tour worden! Nerveus hopte ik op en neer naar de wc, mijn vriend hield mijn fiets in de gaten voor me.
Die zenuwen waren natuurlijk op hun plaats, maar nog een beetje sterker doordat ik eigenlijk geen idee had of ik dit wel kon… Fast forward (Snel vooruit) , twee jaar aan boosheid en verdriet over alles wat ik niet meer kon. En een racefiets die in de schuur staat te verstoffen, want dat kan ik toch zeker niet meer? Wel dus.
Vandaag heb ik mezelf kunnen bewijzen dat ik nog steeds iets kan. Nog steeds kan ik sporten, en nog steeds kan ik dingen neerzetten waar mijn vrienden en familie trots op kunnen zijn. Zij stonden me dan ook allemaal op te wachten bij de finish, met bloemen en cadeaus en knuffels, en volgens mij heb ik zelfs iemand een traantje zien wegpinken. Al deze mensen zijn al die tijd in me blijven geloven, hoe zielig ik mezelf ook vond en hoe bang ik ook was om weer iets te proberen. En uiteindelijk hebben zij mij geleerd om trots op mezelf te zijn, na vandaag, 122 kilometer verder. En wat een schitterende route en organisatie! Een ervaring die ik voor altijd met me meeneem!
Wat is er gebeurt: Twee jaar geleden heb ik namelijk een ongeluk gehad. Een aanrijding, gewoon op de stadsfiets. Resultaat: verbrijzelde enkel. Gevolgen: alle stukjes lopen moeten met een rollator. Naar evenementen ga ik in de rolstoel. Gewoon even naar de appie of de markt zijn er voor mij niet meer bij, ondanks het feit dat ik er dichtbij woon. En mijn grote liefde? Dat was hardlopen. En dat was voorbij.
En ik ga het volgend jaar gewoon weer meedoen! (Simone Groenewegen, deelnemer 75 van de Eric Dekker classic)
True story van wielrenster Simone Groenewegen
[smoothslider id=’1′]