Hoogeveen – Vanmiddag is onder grote belangstelling de foto expositie ‘Feiten en Emoties’ van fotografe Kim Stellingwerf geopend. Het unieke fotoverhaal waarmee Kim de bezoekers laat zien hoe een gevangenis veranderd in een opvangcentrum. 
Onder de belangstellenden waren natuurlijk familieleden, vrienden, vakgenoten maar ook de wethouders Eric Giethoorn en Gert Vos en een aantal oud werknemers van de Ip De Grittenborgh.
Burgemeester Karel Loohuis die samen met Kim de expositie zou openen was de eerste spreker tijdens de opening. In zijn speech noemde burgermeester Loohuis Kim een unieke fotografe die een unieke, niet veel voorkomende, fotoreportage had gemaakt. Uniek omdat nog geen enkele fotograaf toestemming heeft gehad om in zowel een PI als en in AZC te mogen fotograferen. En dan niet alleen de grote witte muren maar ook de bewoners met al hun emoties en trauma’s.
Ook tweede spreker, Henk Wolf van het COA, benadrukte de unieke samenwerking van Kim met Justitie en het COA: “Wij van de COA zijn uiterst voorzichtig om toestemming te geven om foto’s of video’s binnen het AZC te nemen. De privacy van de asielzoekers staat bij ons altijd voorop. Velen van hen zijn ook doodsbang om op foto of video vastgelegd te worden. Dit omdat zij hierdoor zichzelf of hun achtergebleven familie in levensgevaar kunnen brengen. Het mag dan ook uniek genoemd worden dat een aantal van de asielzoekers graag aan de fotoreportage van Kim wilden meewerken.”
Emotionele toespraak van Kim
Dat Kim Stellingwerf geraakt is door de verhalen en het leed van de asielzoekers blijkt wel uit haar emotionele toespraak. Een toespraak waarin ze vertelt dat de tweestrijd en de onwetendheid van veel Hoogeveners haar op het idee bracht om de feiten en emoties van een AZC eens vast te gaan leggen. Een toespraak waarin ze vertelt hoe ze zelf ervaarde om in zo’n kleine woonruimte te zitten;
“ik weet nog dat ik allen door het enorme gebouw liep. Een omgebouwde cel was klaar. Er stond een droevige vierkante tafel en een kleine koelkast. Ik ben gaan zitten aan het tafeltje, keek om me heen en bevond me simpelweg nog in een cel. De ruimte was kleiner dan mijn eigen slaapkamer. De gedachte dat ik hier zou moeten wonen met een wilde vreemde, ik kon het me simpelweg niet bedenken, Ik zou gillend wakker gek worden. Zo’n kleine ruimte..onvoorstelbaar. Mijn ongeloof was dan ook veel groter toen bleek dat er geen twee mensen op zo’n kleine ruimte moeten samenleven maar vier!”.
Een toespraak waarin ze verteld over haar onwennige gesprekken met een gezin uit Albanië en drie mannen uit Syrië op de gang van het AZC; “ik neem plaats op de grond en terwijl er steeds mensen tussen doorlopen begint er een onwennig gesprek. Ik vind het lastig in te schatten hoe oud de mannen zijn. Ze zijn alle drie getekend, dat is duidelijk! Een van de mannen voelt haarfijn aan dat ik het lastig vind en begint uit zichzelf te vertellen. Zijn verhaal is weerzinwekkend! Het verhaal vind ik zo erg dat het niet op papier is uit te drukken…het idee dat je in blinde paniek moet vluchten, alles wat je lief is moet achterlaten. Geen afscheid kunnen nemen. En dat niet voor je eigen veiligheid maar nog meer voor de veiligheid voor diegene die je moet achterlaten. Ik kan me niet indenken hoe dat moet zijn..als ik het enigszins probeer slaat bij mij de paniek wederom toe. De man gaat verder, ik ben gevlucht…ik ben een Moslim. Ik geloof niet in geweld en mijn geloof staat dat ook niet toe. Ik ben precies om die reden gevlucht waar jullie zo bang voor zijn.”
Kim eindigt haar toespraak met het bedanken van de mensen die haar een kijkje in hun leven hebben gegeven, Salpi en Vera voor de samenwerking en uiteindelijk haar ouders die haar het meest waardevolste hebben meegegeven wat een mens kan hebben; “het besef van mijn eigen vrijheid!”.
Wie deze unieke foto expositie van Kim Stellingwerf wil zien kan tot 5 mei terecht bij De Tamboer.
Tekst: André Koobs