Met gemengde gevoelens ga ik er heen. Natuurlijk denk je er dagelijks aan, maar probeer je ook gewoon “je ding “te doen. Om maar gewoon te blijven functioneren. Nu wordt ik er weer keihard mee geconfronteerd ,sterker nog, ik zoek het zelf op!
Wil ik dat wel? Toch ga ik ( net als vorig jaar) . Het is koud, maar misschien voelt het ook wel extra koud nu. Bij aankomst speelt er een band en staan er een boel lichtjes klaar in de vorm van een enorm hart. Mijn moederhart huilt, het zijn er zo veel,te veel!
Buiten staat een boom met lichtjes, waar straks iedereen zijn of haar herinnering in kan hangen. Ook wij hebben een ster met een kleine tekst er op. Zal onze uk dat zien? Of is dit iets wat we puur uit ons gevoel doen. Wij denke zelf het laatste. Al hoop je stiekem…
Als wij onze herinnering in de boom hebben gehangen, staar ik nog een tijd naar de ster die daar bungelt op de wind. Dag mijn lieve kind, je leeft voort in ons hart!
één ouder